Ένα ποίημα του Jean Cayrol για την ταινία του Alain Resnais Nuit et Brouillard (αγγλικά: Night and Fog) του 1955.
Καθώς σας μιλάω τώρα,
τα παγερά νερά των λιμνών και τα ερείπια,
γεμίζουν τις κοιλότητες από τους μαζικούς τάφους.
Ψυχρά και λασπώδη νερά, τόσο σκοτεινά όσο η μνήμη μας.
Ο πόλεμος γνέφει καθώς κοιμάται
με το ένα μάτι πάντα ανοιχτό.
Το γρασίδι ανθίζει τριγύρω ως επιθεώρηση εδάφους στα τετράγωνα.
Ένα εγκαταλελειμμένο χωριό, ακόμα βαρύ από κίνδυνο.
Τα κρεματόρια δε χρησιμοποιούνται πλέον.
Των Ναζί η πονηριά δεν είναι παρά παιδιού παιχνίδι σήμερα.
Εννιά εκατομμύρια νεκροί στοιχειώνουν αυτή την εξοχή.
Ποιος ανάμεσα από μας βλέπει απ’ αυτό το παράξενο παρατηρητήριο,
για να προειδοποιήσει την άφιξη των νέων εκτελεστών;
Είναι άραγε το πρόσωπό τους τόσο διαφορετικό από το δικό μας;
Κάπου ανάμεσά μας, τυχεροί Kapo ζούνε ακόμη
αποκατεστημένοι υπάλληλοι και ανώνυμοι πληροφοριοδότες.
Υπάρχουν αυτοί που αρνήθηκαν να πιστέψουν
ή πίστεψαν μόνο κάποιες σύντομες στιγμές.
Με το ειλικρινό μας βλέμμα ερευνάμε αυτά τα ερείπια,
σαν το παλιό τέρας να ξαπλώνει συνθλιμμένο για πάντα κάτω από τα χαλίκια.
Προσποιούμαστε ότι παίρνουμε ξανά ελπίδες
καθώς οι εικόνες χάνονται στο παρελθόν,
σαν να έχουμε θεραπεύσει μια για πάντα
τη μάστιγα των στρατοπέδων.
Προσποιούμαστε ότι όλα συνέβησαν μια φορά,
Σε δεδομένο χρόνο και τόπο.
Γυρίζουμε το τυφλό μας μάτι
σ’ αυτό που μας περιβάλει
και το κουφό μας αυτί
στο ατέλειωτο κλάμα για την ανθρωπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου