Οι νέες διοράσεις της εξελικτικής βιολογίας μας βοηθούν να κατανοήσουμε τη φύση του διλήμματος, αλλά δεν δίνουν εύκολες απαντήσεις. Αυτές πρέπει να τις ανακαλύψουμε μόνοι μας μόλις ξεπεράσουμε την έκπληξή μας, που είμαστε τα πρώτα πλάσματα που είδαν καθαρά τον δημιουργό τους. Δεν είναι εύκολη υπόθεση η γνώση του καλού και του κακού.
Ο όφις είπε ψέματα. Από την άλλη όμως, ως ''το πιο ύπουλο από όλα τα ζώα'' στο γενετικό πεδίο, επόμενο ήταν να πει ψέματα, έτσι δεν είναι;
Ωστόσο, εκείνη η εξαπάτηση φαίνεται ότι του γύρισε μπούμερανγκ, γιατί εκείνο το ψέμα μας ελευθέρωσε κι όχι η αλήθεια. Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας ελευθερίας που ήρθε, όχι μόνο απροσδόκητα αλλά και πολύ σύντομα για τα δεδομένα της εξέλιξης. Είναι κάτι για το οποίο είμαστε ακόμη κάπως ανέτοιμοι και χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα πράγματα από φύλα συκής για να προστατευτούμε εδώ στο κρύο, ανατολικά της Εδέμ. Πόσο μάλλον τώρα που είναι προφανές ότι ο εχθρός που αντιμετωπίζουμε δεν είναι ένας παγερός άνεμος ή ένας δαίμονας που βγάζει φλόγες από το στόμα, αλλά κάτι που βρίσκεται ήδη μέσα μας και μας κομματιάζει.
Όλα αυτά προσδιορίζουν το κακό ως ένα πρόβλημα ψυχολογικό παρά θεολογικό. Αντιμέτωποι με τη δύσκολη και επώδυνη αποδοχή ενός προσωπικού Χάιντ που αναλογεί σε κάθε Τζέκιλ, που μας είναι πιο οικείος, και με την αναγνώρισή του ως εκείνου του ''Άλλου'' που ο Γιούνγκ ονόμασε ΣΚΙΑ μας.
Κι αν προσθέσουμε τις διοράσεις της γενετικής στην κατασκευή του Γιούνγκ, αυτό που αποκαλύπτεται είναι μια ΣΚΙΑ αναπόφευκτα εγωιστική, οργισμένη, φθονερή, λάγνα, άπληστη, αυτοκαταστροφική και φονική καθώς και παιδαριώδης, ευσυγκίνητη, ζωτική, νευρωτική και δημιουργική κατά έναν μη στοχευμένο τρόπο. Όλα αυτά καθιστούν αυτόν τον Άλλο ένα φορτίο πάνω στο οποίο προβάλλεται η ευγενική και γενναιόδωρη προσωπικότητα που φέρει όλο το ηθικό φορτίο που μας παρέχουν οι γονείς, οι δάσκαλοι κι οι φίλοι, αν σταθούμε τυχεροί, στην πορεία του πολιτισμικού μας εγκοινωνισμού.
Όλα όσα πιστεύουν οι οπαδοί του Γιούνγκ για την Σκιά -ότι είναι επικίνδυνη, απειθάρχητη, φυγόδικη, αποκρουστική, φιλήδονη, και δίχως πνευματικότητα- ισχύει για τα γονίδια. Κάθε φορά που γελάμε όταν κάποιος πατάει μια μπανανόφλουδα, εμφανίζεται η Σκιά. Κάθε φορά που μας ευχαριστεί ο πόνος ενός αντιπάλου, η ευχαρίστηση είναι γονιδιακή. Κάθε φορά που γινόμαστε παρορμητικοί, εκδηλώνουμε υπερβολικά συναισθήματα για άλλους, νιώθουμε ταπεινωμένοι, καταλογιζόμαστε ελαττώματα αδίκως, θυμώνουμε παράλογα ή αισθανόμαστε ''σαν να μην είμαστε ο εαυτός μας'' βλέπουμε την γονιδιακή σκιά εν δράσει.
Μπορεί να είναι τρομακτικό, ακόμη και συγκλονιστικό, το να ερχόμαστε έτσι πρόσωπο με πρόσωπο με την σκοτεινή μας πλευρά αλλά είναι αναγκαίο. Χρειάζεται να επαληθεύουμε την ύπαρξη της Σκιάς και να αντιμετωπίζουμε τα γενετικά στρατεύματά της στο ''φως της μέρας'' Χρειάζεται, με συνειδητή ευελιξία, να υπερβαίνουμε τη μονοσημαντότητα των ασύνειδων στάσεών μα, να αναγνωρίζουμε το κτήνος και με τη νέα μας νοημοσύνη να τιθασεύουμε την παλιά, ωμή δύναμή του. Μαζί μπορούμε να γίνουμε ακαταμάχητοι. Χώρια, είμαστε καταδικασμένοι σε ατέρμονους κύκλους ατομικής καταστροφικότατας και συλλογικής βίας - το κακό σε ανεμπόδιστη δράση.
Πηγή: Απόσπασμα απο το βιβλίο του Lyall Watson ''Σκοτεινή Φύση''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου